ΕΚΛΟΓΕΣ 6 ΜΑΗ ’12
Αργείοι και Τρώες ως μάχονταν στα φύλλα της Ιλιάδας
για τη σορό του Έκτορα την καταματωμένη,
έτσι και οι πολιτικοί σα σκύλοι λυσσασμένοι,
μάχονται πάνω απ’ τη σορό της άτυχης Ελλάδας.
Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΙ Η ΕΛΛΆΔΑ
ή
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
«Γιώργο, γιατί έρεψες τη χώρα;
Γιατί; Γιατί;»
- ΣΎΡΙΖΑ θάναι, λέει ο Γιώργος
και περπατεί.
Ανάβει η φτώχια, η ανέχεια
κι η δυστυχιά .
Να’ βρισκε ο Γιάννης μια κρυψώνα
μία σπηλιά!…
Να ο Λοβέρδος μακελάρης.
έλα, του λέει.
Ο δόλιος Γιώργος πάει κοντά του
και όλο κλαίει.
Μα ο μακελάρης πάει για ψήφους.
Τον παραιτεί.
«Δε θ΄ ανασάνω», λέει ο Γιώργος.
«Γιατί, γιατί;»
«Γιώργο, που κίνησες να φτάσεις;»
- «Να δοξαστώ»
-«Αφού ακόμα είσαι δω κάτου
ξέχαστο αυτό!»
-«Εγώ είμαι βλάκας. Είμαι βλάκας.
Τι έφταιξα εγώ;
Ο ουρανός μακριά μου μένει.
Γι’ αυτό είμαι δω.
Πότε ξεκίνησα; είναι χρόνοι…
για δυο, για τρεις…
Πρώτη φορά μου νιώθω έτσι-
τόσο βαρύς»
-«Να η Διεθνής σου. Φίλησέ τη
να δροσιστείς».
Σκύβει ο Γιώργος μα εκείνη
φεύγει ευθύς.
Οι μήνες πέρασαν, τα χρόνια,
φεύγει ο καιρός
στον ίδιο τόπο μένει ο Γιώργος
κι ας τρέχει εμπρός.
Να τα Μνημόνια! να τα μέτρα!
μά πού ευρώ;
Χτυπιέται όλος από Ευρώπη,
κι απ’ το Λαό.
-«Γιάννη, γιατί έρεψες τη χώρα
τη σπλαχνικιά;
Γιατί ως τρίτη έχεις χρεώσει
το Λαό γενιά;»
Η χώρα μίλαε στον αέρα
– τ’ ακούς, τ’ ακούς;-
και τραγουδούσε νύχτα μέρα
στους ταπεινούς:
«Τους πήρες σπίτι και χωράφι
και τις γιορτές
και ρέει ο ίδρως τους ποτάμι
απ΄ τις πληγές.
Σακάτες ήτανε μα ολόρθοι
ως τη χρονιά,
το Δου Νου Του που έχεις φέρει
Γιώργο φονιά!».
-«Τη χάρη σου γλυκειά Αχαϊα
την προσκυνώ.
Άσε να γίνω σου υποψήφιος
και να σωθώ…
Με περιμένει η μαμά μου
που μ’ αγαπά.
κι αλί μου-είμαι ορφανούλι
από μπαμπά.
Ξεκίνησα ένα καλοκαίρι
σαν αρχηγός
κι ήρθε και μ’ ηύρε ο χειμώνας.
Κι ούτε ουραγός…
Και τώρα πάλι Αλωνάρης
Πότε ήρθε; πώς;
Τρισέ, σταμάτησε το λόγγο
που τρέχει εμπρός.
Το δρόμο δε θα βγάλω ’δόλιος
κι ας προσπαθώ.
Πιστός κανένας δε μου μένει
και θα χαθώ.»
Και πέφτει ο Γιώργος απ’ του Δίκιου
τ’ άγριο σπαθί.
Μακριά του στέκουνε οι φίλοι
κι ολ’ οι γνωστοί.
Εκεί τριγύρω ούτε Μέρκελ,
ή Σαρκοζί.
Και με το Γιώργο η βλακεία
μον’ πάει μαζί.
ΝΑ ’ΧΑΜΕ ΈΝΑΝ ΑΡΧΗΓΌ…
Να ’ταν πολύς ο Σαμαράς κι όχι όπως είναι λίγος-
κάθε του να μην τελείωνε κουβέντα με γελάκι,
να μη τόσο ήταν ελαφρός και χαζογκομενάκιας,
να μη σκεφτότανε πολύ τη φράση πριν τελειώσει,
να δείχνει πως αληθινά θυμώνει όταν θυμώνει,
να μην τόσο ηθοποίηζε στα «σοβαρά» μιλώντας,
μούτρο να είχε όχι παιδιού αλλά μεσόκοπου άντρα,
εύκολος να μην ήτανε σε πόζες αρχηγίας,
να ’χε μυαλό περσότερο και άχερα πιο λίγα,
να υποσχόταν μοναχά ό,τι μπορεί να κάνει,
να μη το «έπαιζε»-ο χαζός!-σωτήρας της Ελλάδας,
να μην εφασιστόφερνε και πατριδολατρούσε,
να μην κρεμόταν απ’ του νέου Καραμανλή τα φρύδια,
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.
Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…
Κι ο Βενιζέλος να ’χε εκτός του λίπους και μυαλό-
να μην τόσο κοφτότανε να γίνει αρχηγός,
να μη σκεπάζει με ωραίο κάθε ψευτιά του λόγο,
να μην αντιμνημονιακός-ο βλαξ!- το «παίζει» τώρα,
να μη ενώ λιβάνιζε τον ΓΑΠ τον «ρίχνει» τώρα,
ανέμους ενώ έσπειρε να μην προσμένει αιθρίες,
συγνώμη να μη ζήταγε μόνο για να…ζητήσει,
να μη επειδή είναι παχύς θαρρεί ότ’ είν’ και μέγας,
να μην τα έκανε μπροστά σε Μέρκελ και Λαγκάρντ
να μίλαγε στους έλληνες με λόγια αληθινά,
να ένοιωθε πως το ΠΑΣΟΚ τα λοίσθια πνέει τώρα
και να μην ήθελε φιλί ζωής σ’ αυτό να δώσει,
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.
Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…
