ΛΈΝΕ…

Τώρα ετοιμάζουν το φαϊ τους ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς γύρω από το λαιμό τους πετσέτες τα ιδανικά σου δένουν...

Τώρα τρώνε ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους πώς τις σάρκες
καταβροχθίζουν των παιδιών σου

που ξετσίπωτα πρόδωσαν.
Κοίτα πώς σπίθες πετάει το αγριεμένο βλέμμα τους...

Τώρα πίνουν ελληνικέ λαέ. Δες πώς ανεβοκατεβαίνει ο λάρυγγάς τους,

καθώς άπληστα το αίμα σου ρουφάνε...

Τώρα χωνεύουν ελληνικέ λαέ.
Άκου τα ρεψίματα και τους αερισμούς τους
ξαπλωμένοι όντας στη λάσπη...

Και όλο λένε πως χτίζουν ελληνικέ λαέ.
Χτίζουν μια πολιτεία ελεύθερη λένε. Χτίζουν μια πολιτεία
δίκαιη λένε. Χτίζουν μιαν Ελλάδα μεγάλη λένε. Χτίζουν
μια δημοκρατική πολιτεία για τα παιδιά σου λένε.

Ελληνικέ λαέ, τους βλέπεις όλους, πώς, διασκεδάζοντας,

κινήσεις χτισίματος με ολάδεια χέρια κάνουν.

Ο ΦΤΩΧΌΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Την ύπαρξή του μια ελαστικότητα ποτίζει
που τον κάνει παντού να ταιριάζει και σε όλα
να προσαρμόζεται. Κάποια δύναμη
τονώνει την ανεπάρκειά του δίνοντάς του

την αντοχή να κοιτάζει ακόμα γύρω,
τα χρυσά θαυμάζοντας παιχνίδια
και τους ασημένιους κύκλους
των ασεβών συναναστροφών.

Τα δίχως κουρτίνες παράθυρά του
ατενίζοντας, σαν μέσα σ' ένα κλουβί
στο άπειρο πεταμένο, νιώθει.

Και κάποτε, κάποιοι, παίζοντας,
παρασπονδούν και, απέξω περνώντας,
ένα ξεροκόμματο του πετάνε.