ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ


Κάποτε, στο μακρινό το μέλλον
όταν διαβάζουνε οι τότε άνθρωποι για κάποιον:
"είχε δικά του τόσα...", θα λένε:
"τι θα πει "δικά του;.."
και κανείς να πει δεν θα μπορεί.

Λέξεις καθώς "ιδιοκτησία", "εκμετάλλευση",
"πορνεία", "πλούτος", θα τους είναι άγνωστα
κι αδύνατο θα στέκεται για κάποιον
τι όλ' αυτά σημαίναν να εννοήσει.

Όμως θα ξέρουνε
αυτό το ποίημα διαβάζοντας
πως πρόγονοί τους κάποιοι
γνωρίζανε πως θα ‘ρθει η μέρα αυτή-
ότι σε κείνην πίστευαν
κι αυτή ψυχή τους ήταν' και πως κάτι
είχαν να κάνουνε κι αυτοί για να 'ρθει:
την ονειρεύτηκαν-αρκεί.

ΑΣ ΜΗ ΤΟΝ ΛΕΜΕ


Κύμα του ωκεανού Κόσμος κι ο ποιητής
δεν είναι; Νεύρο του όλου Οργανισμού
δεν είναι; Και δεν πληγώνεται κι αυτός
όταν πληγώνεται η ελευθερία;

Κι όταν τρυπάει τις σάρκες η κακονομία
και το σώμα όλο τραντάζεται
απ' τους σπασμούς του πόνου, ο ποιητής
ότι δε νιώθει πώς θα καμωνόταν;

Και ποιος όταν πονάει ,για παιχνίδια
όρεξη βρίσκει και για στόμφους
και για σαλιαρίσματα; Όποιος μολύβι

και χαρτί κρατεί και για τους φαύλους
ξεπάστρεμα κακό δεν ξεσηκώνει
ας μη τον λέμε αυτόν καλλίτερα ποιητή.