ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΈΣ ΠΟΥ ΈΡΧΟΝΤΑΙ (1)

Ποιος άλλος ν' αγωνιστεί αδέρφια μου;
Πέταξαν ένα ξεροκόμματο στον κάθε ζήτουλα
κι αυτός με τούμπες τους ευχαριστεί σαν να μη
ο ίδιος με τον ίδρωτά του να 'φτιαξε και να ’ψησε

ό,τι εκείνοι έφαγαν. Αυτούς ξεγράψτε τους ολότελα.
Ποιος άλλος ν’ αγωνιστεί; Οι ανόητοι
που πιστεύουν δημοκράτες τους πολιτικούς;
Οι πουλημένοι πολιτικάντηδες; Οι εκατομμυριούχοι

που δημιούργημα η κατάσταση αυτή δικό τους είναι;
Κάποιος πιο ίσος από την ευθεία και πιο αγνός από
το άρωμα του γιασεμιού μόνο, θα μπορούσε

να ξεχωρίσει καταστάσεις, να δει από το ύψος του
πως το σουμάρισμα δεν είναι καθαρό, πως από κάπου
άρχισ' ένα λάθος και ν' αγωνιστεί να το διορθώσει.

ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΈΣ ΠΟΥ ΈΡΧΟΝΤΑΙ (2)

Τον πόνο μας δε θα τον κρύψουμε. Μα και να τον πούμε,
πώς, με λέξεις, μπορούμε;

Δε μένει παρά ύμνους να υψώνουμε

σε κείνους που θα ’ρθουν και τον πόνο θα διώξουν.
Σε κείνους που με τις ιερές πράξεις τους,

το τιμόνι θα στρέψουνε της ζωής προς τη χαρά-

στους αγωνιστές που, ό,τι εμείς,

στη γωνιά στριμωγμένοι,

με τα όπλα των πολιτικών στα μηνίγγια μας
δεν τολμάμε,

αυτοί άτρομα θα τολμήσουν.

Σε κείνους
που την προσταγή και του δικού μας χρέους
στην δική τους δένοντας,

με διπλή θα χτυπήσουνε δύναμη.

Σπηρουνίστε το περήφανο άτι σας αδέρφια!
Και μας,

τους δειλούς,

σκόνη στο δρόμο σας μας θέλετε;
Μας θέλετε σπιρούνι;

Οπλή μας θέλετε;

Αφρό
στου αλόγου σας το στόμα;

Εδώ είμαστε!