Μιχαλολιάκο, στη Βουλή, σ’ αυτό τους το μπουρδέλο,

του Κασιδιάρη σ’ έστειλε το άγιο το χαστούκι.

Και δε σε στείλαμε εκεί σαν μια πουτάνα ακόμα

με σθεναρή και ρωμαλέα φωνή για να μιλήσεις,

αλλά όπως μπήκε ο Χριστός στο ναό-με το μαστίγιο.

Μπαφιάσαμε στα τόσα τους τα λόγια τόσα χρόνια.

Λόγια που λεν είτε ήσυχα, με οίηση ή με πόζα,

ή στο έδρανο το χέρι τους με δύναμη χτυπώντας,

ή λόγια δήθεν σοβαρά μ’ εμβρίθεια και με ύφος.

Λόγια ακαταλαβίστικα ’πο το  λαό, ή λόγια

με έκφρασες περίπλοκες και νόημα τάχα βύθιο.

Και μ’ ολ’ αυτά ένα χτίζουνε απέραστο ένα τείχος

που εκείνοι πίσω απ’ αυτό κλέβουνε, λεηλατούνε,

βυσσοδομούνε, ραδιουργούν και μηχανορραφούνε.

Και τρώει τα λόγια ο λαός-τη σάρκα του εκείνοι.

Παρομοιώσεις όμορφες για Μαρξ και για Κερένσκι

και ιστορίες για Σάϋλωκ, γι Αντώνιους και για Σαίξπηρ,

παράτα τα-τα έλεγε και ο Καρατζαφέρης

και τώρα για μια ψήφο μας θερμοπαρακαλάει.

Για λόγια δε σε στείλαμε εκεί αλλά για πράξεις.

Να ρίξεις ξύλο θέλουμε κι εσύ και οι δικοί σου.

Μόνο έτσι αυτοί οι άτιμοι μυαλό μπορεί να βάλουν.

Αν νοιώσουνε  ότι όλοι εσείς δε μένετε στα λόγια

μα πως σφαλιάρες δίνετε και πως γροθιές σκορπάτε

τότε θα βάλουνε μυαλό. Χτυπάτε τους αχρείους.

Πόλεμο αρχίστε μές σ’ αυτό το βδελυρό πορνείο.

Μέσα στον οίκο αυτό ανοχής, σ’ αυτό το διαφθορείο,

σώμα με σώμα αρχίσετε με τις πατρόνες μάχη.

Σε κάθε τους παλιανθρωπιά-πολλές κάθε ημέρα-

μία μικρή επανάσταση με τις γροθιές σας κάντε.

Αυτοί μας έχουνε στη γη όλους εμάς ριγμένους

και μας κλοτσάνε αλύπητα κι αλύπητα μας λιώνουν.

Και ούτε οι αλιτήριοι φόβο κανένα νοιώθουν-

και σεις δε θα ’στε εκδικητές των τόσων μας βασάνων;

Θα φοβηθείτε; Όχι δα!  Ο κλέφτης δε φοβάται

και τι; θα φοβηθείτε σεις; Εσείς-ο νοικοκύρης;

Αν θέλετε κάτι καλό να γίνει στην Ελλάδα,

τη βια με βια χτυπήστε την-και την τρομοκρατία

με μία μεγαλύτερη πλήξτε τρομοκρατία.

Θα ’ν’ η αρχή αυτή για μια επανάσταση μεγάλη

που από τη μέση μιαρούς κι ανόσιους θα βγάλει.