ΤΑ ΡΕΜΑΛΙΑ                         

Οι τηλεπαρουσιαστές

των πρωινών των εκπομπών

σ’ όλα τα κανάλια

είν’ αυτοί αν ζούσαν χτες

κύκλων παρακρατικών

θα ’τανε ρεμάλια.

Φασιστοειδή οικτρά

μία θέση έχουν βρει

και καλοπερνάνε

και ψευδόμενοι αισχρά

ό,τι η εξουσία τους πει

στο λαό περνάνε.

Ω! δικτατορίσκοι εσείς!

ω! ληστών ανδράποδα!

που τα ωραία κι ίσια

σαν να πίνετε χασίς

σεις τα λέτε ανάποδα

και κακά περίσσια

και το λαό κοιμίζετε

με αφιόνι της χαράς

αντί να ’στε κείνοι

που θα εφροντίζατε

να παλέψει ο φουκαράς

ευτυχής να γίνει...

Φάτε σκύλοι απ’ το λαρδί

που σας ρίξαν-που το λεν

ΣΎΡΙΖΑ και Τσίπρα

και ξεπλύντε με κρασί

την που όσα λέει «δεν»

σας κερνάνε  πίκρα.

Γιατ’ η ώρα έχει ερθεί

έλεος να γυρεύετε

με βαριά τα στήθια-

μα όχι! θα ’ναι δικαστής

για όσα μαγειρεύετε

του όπλου η Αλήθεια.

ΟΙ ΠΡΕΠΟΛΌΓΟΙ

(απόσπασμα)

…………………………..

Εγέμισε η πατρίδα σας με “πρέπει”.

“Πρέπει” ακούς από τους βουλευτάδες

“πρέπει” από υπουργούς, πρωθυπουργούς,

κι από τους βρωμερούς τηλεανθρώπους.

Κι ο πρόεδρος διαλέγεται της χώρας

απ’ το αν ξέρει “πρέπει” να κοάζει

όταν τριγύρω του βρωμάνε  όλα.

Και λέγοντας το “πρέπει” ο καθένας

συχωροχάρτι παίρνει παρευθύς

μιας και, ο πανούργος, ξέρει ότι έτσι

κοιμιέται ακόμα πιο πολύ ο λαός

και λέει μέσα του: «καλά τα λέει-

έτσι να γίνει “πρέπει” ακριβώς».

Κι απ’ όλους τους απαίσιους πρεπολόγους

κανείς δεν κάνει αυτό που λέει πως “πρέπει”.

Και μένει με το “πρέπει” ο λαός

και με το λίγο κι αλαφρό μυαλό του

δικαιολογεί τους άθλιους πρεπολόγους

που η τσέπη τους γεμάτη είναι,η μια

λεφτά που έβγαλαν λέγοντας “πρέπει”,

κι η άλλη “πρέπει” έτοιμα να βγουν

και με την κάθε που δοθεί ευκαιρία

μ΄αυτά τους άβουλους να λοιδωρούν.

Λοιπόν παιδιά θα μείνετε στο “πρέπει”

ή σεις θα κάνετε αυτό που “πρέπει”;

Λοιπόν θ΄ακούτε ότι “πρέπει” η φτώχεια

να πάψει φτώχεια να ’ναι και μετά

για ύπνο ήσυχοι ήσυχοι θα πάτε,

ή με μαχαίρι δίκοπο εσείς

του πλούτου θ΄αφανίστε τα πλοκάμια

για να μπορείτε όχι πλέον “πρέπει”,

μα «έγινε ό,τι έπρεπε» να λέτε;

Και πρώτα τα κεφάλια δε θα πάρτε

των βδελυρών και άθλιων πρεπολόγων

που θησαυρίζοντας “πρέπει” βοούν;

…………………………………..

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΌ ΑΔΙΈΞΟΔΟ

Ανοίγω το ραδιόφωνο

ακούω ψαλμουδιές.

Το κλείνω. Λέω κάτι καλό

άλλο θα βρω ορισμένως.

Το ξανανοίγω- μα για γκολ

ακούω και κλωτσιές

και για κυνήγι μου μιλά

με πάθος και με μένος.

Κυνήγι, μπάλα, ψαλμουδιές

τα ερτζιανά γεμάτα.

Θεός μπεκάτσες και φουτμπόλ

το ράδιο μου αλώνουν

και μεταξύ τους ολ’ αυτά

φτιάχνουνε μια σαλάτα,

που τ’ άντερά σου, αν τη φας,

θλιμμένα σε μαλώνουν.

Η μοίρα το ’χει φαίνεται

της άμοιρης Ελλάδας

να μην αντέχουν σοβαρό

τίποτα οι κάτοικοί της

και με μανία και βουλιμιά

να τρώνε φασουλάδα

ενώ φαγιά λαχταριστά

γεμάτος ο πλανήτης.

   ΚΡΊΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΊΑ

Η τελευταία σου ευκαιρία

είναι η Κρίση, Κοινωνία!

Είναι αυτή ό,τι καρτερούσες

και με λαχτάρα ό,τι ζητούσες.

Το  λάβωμα είναι στο θηρίο

στο αιώνιο του πριν πάει Κρύο.

Είν’ η αχτίδα του ήλιου η πρώτη

που της νυχτιάς νικάει τα σκότη.

Μα δε θα γίνει αυτό μονάχο.

Κύμα απαλό δε ρίχνει βράχο.

Θέλει ατσάλινο το κύμα

για ν’ ανοιχτεί του πλούτου μνήμα.

Χτύπημα θέλει τσεκουράτο

για να ’ρθουνε τα πάνω κάτω.

Σπάσε, κατάστρεψε, ορθώσου-

σε  χαλασμό μεγάλο απλώσου.

Το κάθε εμπόδιο αφάνισέ το

κάθε ψηλό ισοπέδωσέ το.

Και σα λαβώθη’ το θηρίο

ξεκάνεται  με βόλια δύο.

Κρίση αλλαγή σημαίνει ρόλων-

Άδης αυτοί-εσύ Απόλλων!

Πάρε όλα πίσω όσα σου κλέψαν

πνίξ’ τους στο αίμα που σου γέψαν.

“Μην καις”, σού λένε, “θα καούμε!”

Μα μόνο εκείνοι θα καούνε.

“Λεφτά χαλάς”, λένε, “σα σπάζεις.”

Μα συ σε φως το χρήμα αλλάζεις.

Αιώνες δυο σε βασανίζουν

με βάσανα που δε σ’ αξίζουν

μπροστά σου να! η ώρα Tώρα,

πλούσια για σένα έχει δώρα.

Της ιστορίας το ρολόι

που απ’ τις δικές σου ώρες τρώει

βάλτο στην ώρα του χαμού τους-

αυτών που στ’ Άδικο ειν’ ο νους τους.

Τώρα πεσμένο που είν’ το Κράτος

το μήκος κάνετό του πλάτος

και τόσο ως θα ’ναι μεινεσμένο

στείλτο στον τάφο λιανισμένο.

Τόσους καιρούς ήσουν σκυμμένη

κι έτρωγες κλώτσους ματωμένη.

Δε θες αφέντρα συ να γίνεις

στη γης που σου ’λαχε να μείνεις;

Την που οι Καιροί σου στείλαν εύνοια,

με πρόφαση μια τιποτένια

μην αρνηθείς να την αρπάξεις-

αν τους σφαγείς σου εσύ δε σφάξεις,

τότε παράπονο κανένα

μην από χέρια έχεις ξένα:

όλα σού πρέπουν που παθαίνεις

και Δούλα πρέπει σου να μένεις.

Ή θα σε βγάλουν απ’ την Κρίση

αυτοί εκεί που σ’ έχουν ρίξει;

Λαέ, αν τώρα δεν ξυπνήσεις

σ’ αξύπνητο ύπνο θα βυθίσεις.

Η τελευταία σου ευκαιρία

είναι η Κρίση, Κοινωνία!

ΛΊΓΗ ΒΕΝΖΊΝΑ ΚΙ ΈΝΑ ΣΠΊΡΤΟ

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο

και η Ελπίδα ξαναζεί-

κι η Ανθρωπιά-όπως της πρέπει

με τους Ανθρώπους πάει μαζί.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο

πάνε Δημόσιο, ΕΣΥ, ΟΤΕ

και η Ελλάδα τόσο φέγγει

όσο δεν έφεξε ποτέ.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο

και πάν Βουλή και Βουλευτές΄

τ’ Αύριο ο Λαός καλημερίζει

κι Αντίο λέει στο βρώμιο Χτες.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο

και το που Θάμα μοιάζει, να!

μιας Κοινωνίας μες απ’ τις Στάχτες

Δίκιας η Γέννα ξεκινά!

   ΣΤΑ  ΑΒΡΟΔΙΑΠΓΑ  ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ

Εσκόνταψα. Και ήταν η Ελλάδα.

Έσκυψα κι είδα

ωχρή μι’ αχτίδα

και είδα μια να τρεμοσβήνει δάδα.

Και πόνο επλημμύρισε η ψυχή μου

που την ταράζει

και τη τραντάζει

καθώς σιμούν την άμμο της ερήμου.

Ρημάζουνε τη χώρα σας τα κτήνη.

Δεν τη λυπάστε;

Άπρακτοι θα ’στε

ώσπου εν’ άψυχο κορμί να μείνει;

Που ’ν’ οι ιαχές που φλέγουν τους αιθέρες;

Τ' αγωνιστήρια

πού εμβατήρια;

Πού oι πληγές; Το αίμα; Πού οι σφαίρες;

Για να φλογίσει ο ήλιος της πατρίδας

προσμένει να 'δει

κορμιά στον Άδη-

θέλει νεκρούς στη ρίζα κά8ε αχτίδας.

Ο σπόρος σεις του Μέλλοντος αν είστε

αστροπελέκι

πρέπει να στέκει

το πάθος σας, αν θέτε να καρπίστε.

Κι ο λόγος σας ναν^’  όχι φλυαρίες

με δίχως τέλος ,

μα να 'ναι βέλος

θανατηφόρα για τις αδικίες.

Έλληνες είστε. Η Ελλάδα η γη σας.

Αν δε χτυπάτε

την πολεμάτε

και τήνε πνίγετε με τη σιωπή σας.

Δείξτε πως είσαστε άξιο της θρέμμα:

της βίας ταίρι

κάντε το χέρι-

το χώμα τ' άγιο της διψάει αίμα.

                          -----

Η ΚΡΊΣΗ, Ο ΈΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΆΔΑ

Της ζητιανιάς εζώστηκες έλληνα το δισάκκι

κι άρχισες πάλι τες κλειστές να κουρταλείς τες θύρες.

Που 'σαι να γίνεις, Σολωμέ, το άσφαλτό μας δοιάκι!

Κάλβε, να μας φλογίσουνε της αρετής σου οι λύρες!

Μα κι αν ο ξένος χλευασμό για δόσιμο κρατάει

κι αν μπρος του υποταχτικά σκύβεις κορμί και βλέμμα,

ούτε κι αυτός στο ζήτουλο το χέρι σου χωράει-

τ' ανοίγεις κι ολοπλήμμυρο ειν' από δόξα κι αίμα.

Να σε φυλάξουν από μιας τέτοιας ντροπής θωπεία

φρόντισαν οι γενναίοι σου και πέρφανοι προγόνοι:

ντροπή θα λόγιαζαν αυτοί την όποια επαιτεία

για χώμα που όπου το χτυπάς ελληνισμό ματώνει.

Έλληνα ορθώσου! Άντρειεψε! Σε λοιδωρούν-δεν είδες;

Οι που μπορούν δε θέλουνε κι οι θέλουν δεν μπορούνε..

Με παρακάλια και μ' ευχές δε χτίζονται Πατρίδες

κι οι άλυσες δε χάνονται-ή πνίγουνε ή σπούνε.

Η φοβερή  καταστροφή φτάνει-έρχεται-ζυγώνει.

Διώξ’ την εσύ. Μην άπραγος στέκεσαι καρτερώντας-

κόκκινο ο γύφτος το στραβό το σίδερο ισώνει

κι ο σκύμνος θέλει δάμασμα προτού μεστώσει λιόντας.

Νερό τρέχει στις φλέβες σου ή αίμα; Συλλογίσου:

σε κλέβουνε, σε αδικούν' τι άλλο περιμένεις;

Πού ’ναι η αντροσύνη σου; Πού πήγε η ορμή σου;

Τη σκια δε νιώθεις τη βαριά της παρουσίας της ξένης;

Παλαιικοί μήπως αυτοί σου μοιάζουνε οι στίχοι;

Μήπως αυτές οι προτροπές σου φέρνουνε το γέλιο;

Του χαλασμού όταν θα βροντάν στ' αυτιά σου μέσα οι ήχοι

τότε το ποίημα μόνο αυτό θα στέκει ακόμα στέριο.

Στη φλούδα είναι οι έλληνες πάνω τη γης μονάχοι.

Μόνη φυλή, μόνη λαλιά, μόνη γραφή και Λόγος.

Όπου σταθούνε βρίσκουνε μπροστά τους την αμάχη

και ό,τι πούνε ή κάνουνε τους τ' ανταμείβει ο ψόγος.

Ό,τι καλό είναι να 'ρθεί μον' απ’ αυτούς θα να ’ρθει,.

Δε στέκει όντα λογικά να τρέφουν αυταπάτες.

Γιατί αυτοί ’ναι οι έλληνες κι όχι  αστείοι πάρθοι-

το χώμα μόνο, και νεκρούς, θα τους ιδεί τις πλάτες.

Ή μη το χρήμα της ΕΟΚ χάνοντας το περίσσιο

νομίζεις πως θα ζήμιωνες; Κουτός δεν είσαι-όχι

-όσα για ό,τι σου 'δωκε ζητάει τώρα πίσω

κατακλυσμός θα ’ναι  μπροστά σ’ αθώο πρωτοβρόχι.

Λοιπόν μη στέκεις έλληνα! Δείξε τη μάνητά σου!

Για να σωθεί ο τόπος σου η ώρα είναι το Τώρα.

Αλλιώς ντροπή στις πριν γενιές θα έφερνε η γενιά σου.

To βήμα το σημειωτό άφηστο πια. Προχώρα!