ΆΚΗΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΈΝΟΣ

Αχ! Τους μεγάλους άνδρες της η Ελλάς τους φυλακίζει.

Η φυλακή όμως εμέ καθόλου δεν μ’ αγγίζει

γι αυτό κι εγώ σαν να ’μουνα ελεύθερος μιλάω

και σαν απ’ το Ιερό Πιοτί του Δίκιου να μεθάω:

Πολύ μεγάλη προσβολή στο πρόσωπό μου έγινε

που ούτε ο Βαρδάρης μου ακόμα δεν την ξέπλυνε.

Γιατί ιδού –αλίμονο- τι μου ’γραφε η μοίρα:

Είπαν για με πως τ’ άρπαξα!  Ψεύδος! Κακώς: τα πήρα!

Κι είναι μεγάλη η διαφορά του παίρνω απ’ το αρπάζω.

Κάτι κι εγώ από γράμματα-το βλέπετε- σκαμπάζω.

Δεν είμαι τόσο αγροίκος πια κι ας είμαι μακεδόνας-

τόπου καθ’ όλα ελληνικού ως λέω (κατά μόνας,

γιατί αν το πω κι απόξω μου θα γίνει μέγας σάλος

καθώς μου το απαγόρεψε αυστηρώς και ο Μεγάλος.)

Κι αν πήρα στη γυναίκα μου χλιδάτο νυφικό

ε, τι; Χιλιάδες έκανε μονάχα εκατό.

Το νυφικό εστοίχισε τριπλά της Σαρκοζίνας-

είμαστε ή δεν είμαστε κι εμείς σκληρός πυρήνας;

Κι αφού αμπέλι ξέφραγο είναι η χώρα ετούτη

τι;  θα φοβόμουν να γευτώ τα τόσα της τα πλούτη;

Κι ούτε οφ σορ ίδρυσα εγώ -καθώς ο Βουλγαράκης

παρά ησύχως τα έβαλα στην τσέπη κατευθείαν!

Οδούς εγώ αγνοώ σκολιάς. Εγώ είμαι ο Άκης!

Πολιτικός ου μην αλλά κι αγνός και τίμιος λίαν.

Στο τέλος αν δε φάμε εμείς οι Εθνικής Αμύνης,

θα ’τρωγε ο Οικονομικών απ’ τους μιστούς της πείνης;

Τι κάθομαι όμως τώρα εγώ και λέω και τσαμπουνάω;

σα να μην είχα τάχατες δικαίωμα να φάω…

Αφού στην κλίκα του ΠΑΣΟΚ η τύχη μ’ είχε πάει

ήτανε σα να μου ’λεγε: Άρπαζε! Κλέψε! Φάει!

Με τα όπλα που αγοράζουμε σώζουμε την Ελλάδα:

σωτήρες της πατρίδας τους να τρώνε φασολάδα;

Το είχε πει κι ο Πρόεδρος ο πολυαγαπητός μου-

είχε ο ίδιος τότε πει: «ε, όχι και πεντακόσα!»

γι αυτό κι εγώ εβούτηξα μονάχα τετρακόσα.

Του αρχηγού μου τη γραμμή εγώ δε θα τηρούσα-

εγώ που για τον αρχηγό μονάχα εκείνον ζούσα;

Και φυσικά ο πρόεδρος μιλούσε για δραχμές,

μα αν ζούσε τώρα για ευρώ θα μίλαγε βεβαίως.

Γι αυτό σας λέω άδικες μου άφησαν αιχμές ΄

σαν να ισχυρίζονταν κανείς ότι δεν είμαι ωραίος…

Κι αν είμαι τώρα φυλακή αντί για υποψήφιος,

κι αν λεν πολλοί πως  είμαι βλαξ ή ίσως και ηλίθιος,

αλλά δεν είμαι απ’ αυτά τίποτε ορισμένως

είμαι ως τα μπούνια μονάχα-το ξαναλέω-θιγμένος.

Ταύτα είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω

κι όταν ακούω εισαγγελεύς σαν το λαγό ας τρέχω.