ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΕΣ ΛΌΓΩ ΚΡΊΣΗΣ

Δεν περιμέναμε οι νεκροί να μας πονάνε

πιότερο από τους ζωντανούς

θαρούσαμε αγέρας είναι-πνοές και πάνε

έτσι αλαφρές, στους ουρανούς.

Μα κείνες μπαίνουν στις μικρές ζωές μας

και λες με τρόπο μαγικό

με τις λυγρές συμπλέουν αναπνοές μας

κι αλώνουν κάθε μας δικό.

Και είμαστε μαζί τους πια δεμένοι

και τρώει κι εμάς η αδικιά

κι ίδια η ζήση μας αναγκεμένη

και αξεπέραστη η δυστυχιά.

Κι ας καρτερούμε να ’ρθει κάποια ώρα

που δε θα ζέχνει συφορά,

μα η κάθε που ’ρχεται, θανάτου δώρα

σέρνει στα μαύρα της φτερά.