ΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΊΔΑΣ

(Ο Βενιζέλος, καθισμένος σε μια πέτρα

σε μια αλάνα της Β΄ Αθήνας, μονολογεί)

Ω! Ρε τι μέρες ήτανε οι παλιές που έχω ζήσει!

Τι ώρες αλησμόνητες! Τι χρόνια ευτυχισμένα!

Εκάναμε ότι θέλαμε χωρίς να μας πειράζει

το τι θα πει κάθε χαζός έλληνας ή ελληνίδα,

Έβγαινα εγώ και μίλαγα και όλοι εχαιρόνταν.

Κι έβγαινε όποιος ήθελε απ’ του κόμματος την κλίκα,

υπόσχονταν οτ’ ήθελε, έλεγε ότι του ’ρχόνταν

και τον χειροκροτούσανε και τόνε λιβανίζαν.

Ζωή αλήθεια ασύγκριτη! Βίος αλήστου μνήμης!

Και όταν στα παράθυρα των καναλιών εβγαίναμε

μόνον εμείς μιλούσαμε. Κι ας λέγαμε αρλούμπες

δεν μας σταμάταγε κανείς να πει κάτι δικό του.

Τι χρόνια αυτά μοναδικά! Τι αξέχαστες ημέρες!

Και είχαμε στα χείλη μας αμέσως την απάντηση

κανένας αν μας έψεγε γι αυτήνε την κατάσταση:

στα χρόνια τα παλιότερα που η χώρα μας πεινούσε

κλέβανε και θησαύριζαν μπακάλης και μανάβης-

στα χρόνια τα πολύχρυσα του σημερνού αιώνα

που όλα είναι πλουσιότερα κι απελευθερωμένα

δε θα ’κλεβαν οι τράπεζες και οι πολιτικοί;

Κι αν κάποιοι εγκρινιάζανε για τα λεφτά που τρώμε

δυο ψίχουλα τους ρίχναμε και κλείνανε το στόμα.

Α! Χρόνια εκείνα ασύγκριτα! Μέρες ονειρεμένες!

Οι λιμουζίνες! Ο λουφές! Η διαπλοκή! Η ρεμούλα!

Ολυμπιακοί: Το θαύμα μας! Χρηματιστήριο: Η δόξα!

Κι αρχίζανε τα σκάνδαλα σαν σιγαλά ρυάκια

και τρέχοντας εγίνονταν χείμαρροι αφρισμένοι.

Κι οι βουλευτές εκλέβανε. Κι οι υπουργοί αρπάζαν.

Βιομήχανοι αχόρταγοι, χοντρέμποροι αδηφάγοι,

και λαίμαργοι εφοπλιστές και άπληστοι εργολάβοι

ληστεύανε, σουφρώνανε, ξαφρίζανε, τα παίρναν!

Και ο λαός; Α! Ο λαός! Παχύ έβοσκε χορτάρι!..

Αμέ ο Γιώργος; Ο πολύς μέγας σοσιαλιστής μας;

Ήρθε-«λεφτά υπάρχουνε»-, κόβει μιστούς, συντάξεις,

κλείνει αβέρτα μαγαζιά, διαλύει επιχειρήσεις,

ξεχαρβαλώνει Οργανισμούς, Δήμους αποσυνθέτει,

συντρίβει το εμπόριο, την ύφεση ανεβάζει,

την ανεργία αντρείεψε, αυτοκτονίες πληθαίνει…

και ο λαός; Α! Ο λαός! Στο Σύνταγμα επήγε,

μία βολτούλα έκανε και πίσω πάλι πήγε

στα έρημα τα σπίτια του και στη φριχτή ζωή του.

Και τώρα;.. Τώρα δυστυχιά μεγάλη μ’ έχει έβρει

αφού τόσο μεγάλωσε μες στο λαό η φτώχια,

που ξύγκι δεν του έμεινε άλλο για να του φάμε.

Δέρμα και κόκαλα έμεινε ο έλληνας ο δόλιος

κι αν τόνε γδέρναμε μετά ποιόνε θα περιμέναμε

λίγο να φάει, να στυλωθεί, να ξανακάνει λίπος

και πάλι να το τρώγαμε; Και τώρα; Τώρα τίποτα!

Κι ως κάθομαι μονάχος μου σ’ αυτήν εδώ την πέτρα

αυτά μονάχα σκέπτομαι κι αναπολώ ολοένα.

Μα προς τα δω να κι έρχεται ο Σαμαράς. Ας δούμε

τι κάνει αυτός…πώς σκέπτεται…σκοπό ποιον έχει βάλει…

(στο Σαμαρά)

Γεια σου Αντώνη. Κάθισε.

ΣΑΜΑΡΆΣ

 Γεια σου μωρέ Βαγγέλη

Σε σκέψεις που μας έβαλε εκείνο το τσογλάνι…

Λες να τον φάμε οι δυο μαζί;

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Θα δούμε. Πού να ξέρω;

Μ’ αν δεν τον φάμε, σβήσαμε. Γι αυτό…τι να σου πω

άρχισα διαπραγμάτευση Μνημόνιου να ζητώ…

ΣΑΜΑΡΆΣ

Κι εγώ. Δε μ’ άκουσες εχτές; Κι ακόμα υποσχέθηκα

πως τους μιστούς των εργατών σα βγω θα μεγαλώσω…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Εφαναζόσουνα ποτέ αλήθεια ρε Αντώνη

πως τέτοια πράγματα ποτέ θα λέγαμε οι δυο μας;

ΣΑΜΑΡΆΣ

Αφού τα λέει όμως αυτό το αμούστακο τσογλάνι

τι άλλο εμείς θα κάναμε;

ΒΕΝ ΙΖΈΛΟΣ

Τι συφορά μας βρήκε!

Αντί να λιγοστεύουμε ν’ αυξάνουμε μιστούς!..

ΣΑΜΑΡΆΣ

Και το Μνημόνιο να σου πω, καλά πια δεν το βλέπω

Κατά πως πάει, μπορεί αυτός και να το καταργήσει…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Να δώσει ο θεός τέτοιο κακό να μην ιδώ όσο ζήσω…

Τόσες προσπάθειες κάναμε και κόπους άλλους τόσους

και τώρα που το χτίσαμε κι είπαμε να χαρούμε…

ΣΑΜΑΡΆΣ

Αλήθεια κρίμα…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Δηλαδή εδώ που τα μιλάμε

μάλλον εγώ το έχτισα κι εσύ με πολεμούσες…

ΣΑΜΑΡΆΣ

Αλλά μετάνιωσα κι εσείς μ’ έχετε συχωρέσει.

Έλα, τα λόγια τώρα αυτά ας τα βάλουμε στην άκρη

κι ας δούμε πώς τον άτιμο αυτόν θα πολεμήσουμε.

Α! Να ’τανε οι αξέχαστες ημέρες του πενήντα…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Ή του ογδόντα…μ’ ένανε περίπατο μονάχα

η νίκη θα ’τανε με μας…

(σιωπή)

Κι εσύ πήγες και πήρες

εκείνο τον Ντινόπουλο-ένα χαζό φασίστα

κι αυτός σα να μη σου ’φτανε πήρες και το Βορίδη

που το τσεκούρι έτοιμο το ’χει για να το ρίξει…

ΣΑΜΑΡΆΣ

Και πού μπορούσα έξυπνους να έβρισκα φασίστες;

Στο κάτω κάτω ένανε και ο Κουβέλης έχει

Αυτόν τον Παπαδόπουλο…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Λες τον εκπρόσωπό του;

ΣΑΜΑΡΆΣ

Ναι. Κι ο Καμένος τον Κουίκ…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Βέβαια, είναι κι εκείνος.

Όμως ρε αθεόφοβε τη Ντόρα τι την ήθελες;

Δε σκέφτηκες πως θα σε πουν-Και δίκαια- κολοτούμπα;

ΣΑΜΑΡΆΣ
Ρε ό,τι θέλουνε ας πουν. Εγώ μαζεύω ψήφους.

Ενώ εσείς, βαλτώσατε…

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Τουλάχιστον μαζί σου

να κάναμε κυβέρνηση…Μα όμως δεν το βλέπω…

Λες ρε Αντώνη να ’χει ερθεί για όλους εμάς το τέλος;

ΣΑΜΑΡΆΣ

Όχι αφού πρωθυπουργός δεν έγινα ακόμα.

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Εγώ να γίνεις εύχομαι ώστε κι εμείς κοντά σου

να τρώμε ξεροκόμματο κανένα εξουσίας.

ΣΑΜΑΡΆΣ

Μόνο Λοβέρδο μη μου πεις να κάνω υπουργό

ή κείνον το μονόχνωτο χαζό, το Σκανδαλίδη…

Αλήθεια πρόσεξες κι εσύ ρε φίλε μου Βαγγέλη

πόσο αστείοι γίνονται κι ασήμαντοι φαντάζουν

όσοι την πριν τους δύναμη γρήγορα τόσο χάνουν;

Δεν ξέρουν πώς αμίλητοι να στέκουνε για ώρα

ή ότι λεν να το περνούν στο ντούκου όλοι οι άλλοι…

ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Και το χειρότερο γι αυτούς είναι σαν προσπαθούνε

να δείξουν ότι τίποτα δεν έχει τάχα αλλάξει

και να μιλάνε σαν παλιά, ενώ οι διπλανοί τους

τους βλέπουν και με λύπηση μα και γελούν μαζί τους…

(σιωπή)

Τι λες Αντώνη, φεύγουμε;

ΣΑΜΑΡΆΣ

Πάμε καλέ μου φίλε.

(βγαίνουν)